The summer of 1963 I first saw a Wall-of-Death motorcycle performance at the main square of Lavrio. It was scary fascinating. Crazy guys riding round & round the walls of a wooden barrel, doing tricks inches away from the barrel lip and the faces of the spectators…Wow! Superhero stuff of Spiderman class. I’ve got to ride a bike.
THE WALL OF DEATH– documentery by BenedictCampbell
THE WALL OF DEATH – photo documentery by Alexandros Vrettakos Being too young back then, I had to wait till the age of 16 to legally drive a 2wheeled engine. While in Thessaloniki in 1970, on my way to school I was passing in front of a house were 2 shiny Ducati scramblers were almost daily parked. The yellow one was my favorite.
Back in Athens , approaching the legal age, I started checking out what 50 cc bikes were around. The one that caught my eye was a Moto Guzzi Dingo Cross, which although not of top class technical specs, it definitely had a killer look.
So I took a brochure and put it under my pillow dreaming of it. The morning of my birthday I rolled out of the shop riding it; it was SLOW. I went to my mechanic mastro-Yanni Halvatzidakis and asked him to study the upgrading of the Dingo without crossing the legal borders of the 50cc category. Within a week he was ready.
He proposed to fit a Sachs 50 5 speed engine with a piston assembly that would give 80cc, a totally concealed solution as both 50 & 80cc versions had the same cylinder head. I ordered from Italy a Dellorto carb with a trumpet – I think it was my good friend Nicola Crea, now a professor & reputable car designer, who bought it for me – and the extra performance was secured. There was a small problem squeezing the large cylinder head to the frame opening, but mastro-Yanni carved & filed the cooling fins like a real artist. The result was great. A small category legal rocket with a convincing intake sound from the shiny trumpet!
In order to assure an equally impressive appearance for the rider, I bought a Lewis Leathers yellow leather perfecto jacket for the dry days and aBelstaff XL500 long weatherproof one for heavy weather, topped with a top class & unavailable in the Greek market Bell Star full face orange helmet.
Καλοκαίρι του 1963 είδα γιά πρώτη φορά τον Γύρο Του Θανάτου στην κεντρική πλατεία του Λαυρίου. Ήταν τρομακτικά συναρπαστικό. Τρελοί τύποι έτρεχαν με τις μοτοσυκλέτες τους περιστροφικά πάνω στα κάθετα τοιχώματα ενός μεγάλου ξύλινου βαρελιού, κάνοντας κόλπα λίγα μόλις εκατοστά από τα χείλη του βαρελιού και τα πρόσωπα των θεατών…Και γα-ώ τα θεάματα! Έ, αποφάσισα πως έπρεπε να καβαλήσω μηχανή!
Επειδή ήμουν πολύ μικρός , έπρεπε να περιμένω να κλείσω τα 16 για να οδηγώ νόμιμα μηχανάκι. Στη Θεσσαλονίκη του’70, περπατώντας για το σχολείο, περνούσα μπροστά από ένα σπίτι όπου σχεδόν καθημερινά ήταν παρκαρισμένες απ’έξω 2 γυαλιστερές Ντουκάτι Σκράμπλερς. Η κίτρινη ήταν η αγαπημένη μου.
Πίσω στην Αθήνα και πλησιάζοντας τη νόμιμη ηλικία, άρχισα να ψάχνω το ιδανικό μηχανάκι. Αυτό που μου χτύπησε στο μάτι, ήταν το Μότο Γκούτσι Ντίνγκο Κρός, που παρ’όλο που δεν ήταν κορυφαίο τεχνολογικά, είχε μια εμφάνιση που σκότωνε! Πήρα το προσπέκτους του, το έβαλα κάτω από το μαξιλάρι μου και το ονειρευόμουν.
Το πρωί των γενεθλίων μου έφυγα από την αντιπροσωπεία (3ης Σεπτεμβρίου) καβάλα στο κίτρινο όνειρο – καημένοι μου γονείς, τί καρδιοχτύπια σας περίμεναν…
Ήταν ΑΡΓΟ. Ζούνταπ,Ζάκς,Φλορέτες μου έριχναν στ’αυτιά, ακόμα και 4χρονα Χόντα δυσκολευόμουν να τα περάσω. Κατέληξα στον μηχανικό μου τον μαστρο Γιάννη Χαλβατζιδάκη και του ζήτησα να μελετήσει τις δυνατότητες βελτίωσης, χωρίς να παραβαίνω εμφανώς το νόμο για τα 50 κυβικά. Σε μία εβδομάδα είχε την απάντηση.
Πρότεινε να τοποθετήσει ένα κομπλέ 5τάχυτο 50άρι μοτέρ Ζακς αλλά με 80άρι εμβολοχιτώνιο, μιά τέλεια καμουφλαρισμένη λύση αφού 50 και 80 κυβικά είχαν το ίδιο ακριβώς καπάκι εξωτερικά. Παράγγειλα και ένα σωστό καρμπυρατέρ Ντελ’όρτο με χοάνη στον Ιταλό φίλο μου Νικόλα Κρέα (τώρα καθηγητή και φτασμένο σχεδιαστή αυτοκινήτων) και οι έξτρα επιδόσεις εξασφαλίστηκαν. Υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα να στριμωχτεί το καπάκι στο άνοιγμα του σκελετού, αλλά ο μαστρο Γιάννης το έλυσε σαν πραγματικός καλλιτέχνης τροχίζοντας και λιμάροντας τις ψύκτρες. Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Ένας νόμιμος πύραυλος της μικρής κατηγορίας με ανάλογο ήχο από την γυαλιστερή χοάνη εισαγωγής.
Προκειμένου να εξασφαλίσω εξ’ίσου εντυπωσιακή εμφάνιση και για τον αναβάτη, αγόρασα ένα αδιάβροχο Μπέλσταφ για τον παλιόκαιρο και ένα κίτρινο δερμάτινο σακάκι Λούις Λέδερς για τις εξόδους, καθώς και ένα κορυφαίο πορτοκαλί Μπέλ Στάρ φούλ-φέις κράνος, ανύπαρκτο στην Ελληνική αγορά.
Δείτε το ντοκυμαντέρ του Benedict Campbell,το φωτογραφικό οδοιπορικό του Αλέξανδρου Βρεττάκου και τη φωτοϊστορία του Βασίλη Μακρή.
zaosan
Hitthewave 